Επειδή οι αξιοθρήνητοι προσπαθούν να κάνουν χιούμορ σε βάρος του απλησίαστου Παναθηναϊκού (αν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο από τους ανεγκέφαλους αχυροφάγους αρουραίους), θα τους θυμίσουμε δύο μόνο από τις αμέτρητες περιπτώσεις όπου απέδειξαν οι ίδιοι με τα έργα τους ότι αποτελούν ένα πρωτότυπο υβρίδιο του ζωικού βασιλείου: λαγόκοτες ή κονικλόρνιθες -διαλέγετε και παίρνετε.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΟΙ ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΣ (= ΛΑΓΟΙ) ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΡΑΠΑΝ

Στο τέλος της περιόδου 1963-64 η χώρα μας υπέστη έναν διασυρμό άνευ προηγουμένου. Υπαίτιος για πολλοστή φορά ο Ολυμπιακός, που είχε, έχει και θα έχει νοοτροπία συνοικιακής ομάδας και απέραντο κόμπλεξ μπροστά στο απλησίαστο μεγαλείο του Παναθηναϊκού. Γιατί λέμε για πολλοστή φορά; Ανοίγουμε μια παρένθεση για μια σύντομη αναδρομή στο μακρινό παρελθόν.

Στις 5 Ιανουαρίου 1929 οι αξιοθρήνητοι Πειραιώτες υπέστησαν τη δεύτερη μεγαλύτερη ήττα τους μετά (χρονολογικά, πριν) από την ιστορική «οχτάρα» του Παναθηναϊκού. Εκείνη την ημέρα έχασαν 7-2 από την ουγγρική Μποτσκάι, ακριβώς την εποχή του… πίστευαν ότι είχαν μεγάλη ομάδα. Θέλησαν λοιπόν να πάρουν τη ρεβάνς και, πριν συμπληρωθεί χρόνος, διοργάνωσαν ένα διεθνές τουρνουά στο οποίο πήραν μέρος οι ίδιοι, η Μποτσκάι, η ΑΕΚ, ο Εθνικός και ο Ατρόμητος Αθήνας.

Στη συνάντησή τους με τους Ούγγρους έγιναν «σημεία και τέρατα». Ο Έλληνας διαιτητής δεν άφησε τους φιλοξενούμενους να πάρουν ανάσα και τους οδήγησε σε μια εκβιαστική ήττα με 5-2 (24.4.1930), επιτρέποντας στους ερυθρόλευκους να κλαδεύουν τους αντιπάλους τους εν ψυχρώ και ανακόπτοντας με ανύπαρκτα οφσάιντ και φάουλ όλες τις ουγγρικές επιθέσεις. Σκοπός ήταν ένα σκορ 7-2 υπέρ του αξιοθρήνητου για να «πατσίσει» την «εφτάρα». Δεν τα κατάφερε απολύτως, αλλά ο στόχος επιτεύχθηκε σε γενικές γραμμές: οι «θρασείς» Ούγγροι, που είχαν τολμήσει να… συντρίψουν τον Ολυμπιακό πριν από έναν χρόνο, «τιμωρήθηκαν» όπως τους άξιζε!

Τι κεραμίδα όμως, όταν λίγες ημέρες αργότερα έφτασε στην ΕΠΟ το παρακάτω τηλεγράφημα από την Ουγγαρία:

Ρέφερι Ασπρογέρακο-Μποτσκάι 5-2. Πιρέο… κακό άνθρωποι.

Ήταν η πρώτη μεγάλη διεθνής ξεφτίλα των υπεροπτικών Πειραιωτών. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα, κυρίως μετά το 1960.

Κλείνει η παρένθεση και επανερχόμαστε στην περίοδο 1963-64.

Έχοντας τερματίσει για μια ακόμα φορά σε κάποια «ομιχλώδη» θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας, ο «θρήνος» θέλησε να τονώσει το ηθικό των απελπισμένων οπαδών του δια της τεθλασμένης -παίρνοντας δηλαδή μέρος στο Κύπελλο Ράπαν (το μετέπειτα ιντερτότο). Οι ομάδες που παίζουν εκεί, σκέφτηκαν οι ερυθρόλευκοι παράγοντες, δεν είναι αξιόλογες και συνεπώς με μια-δυο επιτυχίες θα μπορέσουμε και πάλι να αρχίσουμε τους διθυράμβους και τις μεγαλοστομίες. Άλλωστε, πώς θα πληροφορηθούν οι «κουτόφραγκοι» τι ομαδάρα έχουμε εμείς εδώ στον Πειραιά;

Και το αποτόλμησαν, οι ατυχείς.

Είχαν κάνει όμως τους λογαριασμούς τους χωρίς τον ξενοδόχο, δεδομένου ότι οι υπόλοιπες ομάδες δεν ήταν διατεθειμένες να παίξουν τον ρόλο της Προοδευτικής ή της ΑΕ Νικαίας για να αποκαταστήσουν το τραυματισμένο γόητρο των κουτοπόνηρων Πειραιωτών. Έτσι υπέστησαν ένα κάζο άνευ προηγουμένου. Μετά από δυο απανωτές και ηχηρότατες «φάπες» (4-0 από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ εκτός έδρας και 4-2 από την Ολιμπίκ Τουλούζ στο Φάληρο), οι πανικόβλητοι ερυθρόλευκοι έκαναν κάτι πρωτοφανές και απολύτως εξευτελιστικό στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: ΔΗΛΩΣΑΝ ΟΤΙ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ επειδή αδυνατούσαν να παρατάξουν αξιόμαχη ενδεκάδα! Έγιναν δηλαδή κανονικοί λαγοί. (Στη συνέχεια μάλιστα, μετά από άλλες δυο ήττες με 5-3 και 2-1 από τη Σπάρτακ Πλόβντιφ, αποσύρθηκαν και από το Κύπελλο Βαλκανίων όπου επρόκειτο να αντιμετωπίσουν επίσης τη Γαλατά Σαράι και την Πετρολούλ). Ο διασυρμός της χώρας σε όλο του το μεγαλείο και η Ευρώπη να μην πιστεύει στα μάτια της.

Όμως οι «κουτόφραγκοι» έχουν πάψει πια να τρώνε… βλίτα και άφησαν αυτή την ενασχόληση για τους… πανέξυπνους του λιμανιού. Η ΟΥΕΦΑ αντέδρασε αστραπιαία προσπαθώντας να διασώσει το κύρος των διοργανώσεων της και ειδοποίησε την ΕΠΟ ότι θα απέκλειε όλες τις ελληνικές ομάδες από κάθε διεθνή συνάντηση σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός δεν θα συνέχιζε να παίζει στο Κύπελλο Ράπαν. (Για σκεφτείτε λιγάκι σε τι… βασανιστήριο ήθελαν να βάλουν τους ταλαίπωρους λιμενεργάτες οι ασυγκίνητοι Ευρωπαίοι!)

Στην Ελληνική Ομοσπονδία επικράτησε πανικός, αφού οι αρουραίοι-λαγοί είχαν χωθεί για μια ακόμα φορά στις τρύπες τους και δεν έβγαιναν έξω με τίποτα, όσα… καρότα κι αν τους έταζε η ΕΠΟ. Όλοι έτρεχαν και δεν έφταναν, ώσπου τελικά την κατάσταση έσωσαν δυο-τρεις ομάδες που προσφέρθηκαν να μπουν παλικαρίσια στην ευρωπαϊκή αρένα για να αποκαταστήσουν τη χαμένη τιμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μετά από πολλές προσπάθειες η ΟΥΕΦΑ δέχτηκε τελικά να πάρει ο Πανιώνιος τη θέση του Ολυμπιακού και έτσι αποφύγαμε τις πολύ μεγάλες περιπέτειες που απειλούσαν το ποδόσφαιρό μας.

Να ποια είναι τα κατορθώματα εκείνων που τολμούν να αμαυρώνουν το έπος του Γουέμπλεϊ γιατί δεν είναι ικανοί ούτε απ’ έξω να περάσουν. Να ποια είναι τα κατορθώματα εκείνων που επιχειρούν να κάνουν ηλίθιο χιούμορ σε βάρος του απλησίαστου για τα μέτρα τους Παναθηναϊκού. Να γιατί δεν θα μπορέσουν να αποβάλουν ποτέ το απύθμενο κόμπλεξ που τους διακατέχει απέναντι στο Τριφύλλι.

Από τότε όμως και για πολλά χρόνια ακόμα (μέχρι δηλαδή που κατάφεραν να «πνίξουν» και αυτό το θέμα με τη μεθοδικότητα που τους διακρίνει) οι ερυθρόλευκοι ήταν γνωστοί ανά το πανελλήνιον σαν «σκασιάρχες» ή «κοπανατζήδες» του Κυπέλλου Ράπαν. (Το «λαγοί» εφευρέθηκε πολύ αργότερα). Ένας ακόμα… αξιοζήλευτος τίτλος για το «θρήνο»!

Να ήταν όμως μόνο αυτό;

Λίγο πιο πριν (Ομάδα, 17.3.1964, αρ. φύλλου 273) οι φίλαθλοι της χώρας έπαθαν σοκ διαβάζοντας την παρακάτω δημόσια δήλωση του προέδρου της Προοδευτικής (αλλά και μέλους του… Ολυμπιακού) Κ. Βουλγαράκη, που είχε χολωθεί επειδή το Δ.Σ. του συλλόγου του πήρε κατά πλειοψηφία την απόφαση για την παραχώρηση του νεαρού τερματοφύλακα Π. Οικονομόπουλου (του μετέπειτα θρυλικού «πουλιού») στον Παναθηναϊκό. Διαβάστε τι είπε, με απέραντο θράσος, ο άνθρωπος αυτός για να καταλάβετε σε ποιο βούρκο είναι βυθισμένο το ελληνικό ποδόσφαιρο και με ποιους όρους αγωνίζονται όλες οι ομάδες της χώρας απέναντι στον Ολυμπιακό:

Στο εξής, καλύτερα να μας κοπούν τα χέρια παρά να δώσουμε παίκτη μας σε αθηναϊκό σύλλογο. (Είπατε τίποτα για πειραϊκό κόμπλεξ;) Όλοι μας έχουμε υποχρέωση να βοηθάμε όσο γίνεται τον Ολυμπιακό. (Είπατε τίποτα για δουλοπρέπεια και υποτέλεια;) Αυτό η Προοδευτική θα το τηρήσει πιστά, δείχνοντας για μια ακόμα φορά τα πραγματικά της αισθήματα προς τον Ολυμπιακό. (Είπατε τίποτα για «κορούλες»;) Δεν πρόκειται να του αρνηθούμε τίποτα. (Και μετά μιλάνε για τον ΟΦΗ, που έχει στερήσει δύο πρωταθλήματα από τον Παναθηναϊκό, ενώ άλλη μια φορά του στέρησε την έξοδο στην Ευρώπη).

Εμείς θα προσθέσουμε μόνο αυτό: Να πού βρίσκονται οι βάσεις της… υπερομάδας του Πειραιά -στην Προοδευτική και στους ομοίους της. Δηλαδή οι κότες έχουν βρει άλλες, περισσότερο… κότες, για να κερδίζουν τίτλους που δεν τους δικαιούνται.

Και από το άλλο μέρος να έχεις τον Παναθηναϊκό, τον αιωνίως ευγενή (και αφελή), που τρέχει πάντα να βοηθήσει τους αγνώμονες ερυθρολεύκους κάθε φορά που χρειάζονται συμπαράσταση. Παραθέτουμε, χωρίς σχόλια, την ανακοίνωση της διοίκησης του Ολυμπιακού όπως δημοσιεύτηκε στο Φως των Σπορ (5.3.1964) όταν η ΕΟΑ έκλεισε το Στάδιο Καραϊσκάκη για να κάνει βελτιωτικά έργα και ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς γήπεδο για μεγάλο χρονικό διάστημα:

Είναι ανάγκη να εκφρασθεί και με τρόπο δημόσιο η συγκίνηση τόσο της διοίκησης όσο και των φιλάθλων του Ολυμπιακού για την ευγενέστατη χειρονομία του κ. Πανουργιά ο οποίος, προφορικώς στην αρχή και εγγράφως αργότερα, προσέφερε τη χρήση του γηπέδου του συλλόγου του ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ στον μεγάλο άστεγο συνάδελφό του. Είναι βέβαιον ότι ολόκληρη η παράταξη του Ολυμπιακού -από των μελών του συμβουλίου μέχρι του τελευταίου φιλάθλου- αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την ευγενή και ιπποτική χειρονομία του Παναθηναϊκού.

Εμένα μου λες; Λίγα χρόνια αργότερα άρχισαν τις βρωμερότερες κακοήθειες της ιστορίας τους για το Γουέμπλεϊ χωρίς το παραμικρό ντοκουμέντο, χωρίς ούτε ένα ψήγμα αλήθειας στα λεγόμενα (και γραφόμενά τους). Αλλά οι διαστρεβλωτές της ιστορίας είναι μαθημένοι στο ευγενές άθλημα της κατασυκοφάντησης των αντιπάλων που δεν μπορούν ούτε στο γόνατό τους να φτάσουν. Όποιος όμως φτύνει ψηλά…

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝΕ ΟΙ ΚΟΤΕΣ

(Στο πρώτο μέρος μιλήσαμε για τους λαγούς που το έσκασαν από το Κύπελλο Ράπαν. Επειδή όμως οι Πειραιώτες δεν είναι απλώς λαγοί αλλά… λαγόκοτες, ολοκληρώνουμε το άρθρο μας με νέα σπαρταριστά επεισόδια από τον βίο και την πολιτεία των αξιοθρήνητων κομπλεξικών αρουραίων).

Θα πάμε λοιπόν σε ένα γεγονός που δείχνει την ασύλληπτη κατάντια ολόκληρης της ολυμπιακής οικογένειας -διοίκησης, παικτών, οπαδών και ερυθρόλευκου Τύπου- της οποίας το μέγεθος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ ακόμα και ο πιο καχύποπτος ή διεστραμμένος νους ανθρώπου.

Η περίοδος 1992-93 θα αποτελεί αιώνιο όνειδος για τους αρουραίους, που απέδειξαν με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι είναι σωματείο γειτονιάς με νοοτροπία ομαδίτσας που δεν σέβεται ούτε την ιστορία του ούτε τα ονόματα εκείνων που τον δημιούργησαν με τόσα όνειρα και ελπίδες για ευγενείς αγώνες εντός και εκτός γηπέδων. Αξέχαστε μεγάλε αθλητή και υπέροχε άνθρωπε, Γιώργο Ανδριανόπουλε, βγες από τον τάφο για να δεις σε ποια ανθρωπάκια άφησες την αθλητική κληρονομιά σου, μια κληρονομιά που την ντρόπιασαν με τις αχαρακτήριστες ενέργειές τους όλοι εκείνοι που… μάχονται για την πρόοδο και την… εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πριν όμως αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΗΘΙΚΟ ΑΝΟΣΙΟΥΡΓΗΜΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΜΑΣ, πρέπει να ασχοληθούμε λιγάκι με ένα άλλο σπουδαίο… κατόρθωμα των ταλαίπωρων ερυθροδέρμων. Εκείνη τη σεζόν, μετά από μια σειρά αλλεπάλληλων αποτυχιών επί 23 ολόκληρα χρόνια (ρεκόρ κι αυτό, έτσι;) ο Ολυμπιακός «κατάφερε» να κερδίσει τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, γεγονός που πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους απανταχού αρουραίους.

Στις 10.2.93 όμως έσκασε η βόμβα!

Αντιγράφουμε επί λέξει το άρθρο του Περ. Στέλλα από την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, όπου αναφέρονται τα εξής:

Εξηγήσεις ζήτησε χτες από τον Όλεγκ Μπλαχίν ο Τόντσι Γκάμπριτς. Αφορμή γι’ αυτό ήταν δημοσίευμα εφημερίδας σύμφωνα με το οποίο ο Ουκρανός προπονητής ζήτησε από τον πρόεδρο του «Δικεφάλου», Θωμά Βουλινό, να «καθαρίσει» τον Κροάτη τερματοφύλακα. Η υπόθεση αφορά δημοσίευμα σύμφωνα με το οποίο ο Μπλαχίν, στη συζήτηση που είχε με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ, ήξερε κάτι ύποπτο που έχει σχέση με τον Γκάμπριτς και την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό πέρσι στην Τούμπα, ένα αποτέλεσμα με το οποίο γκρεμίστηκε η 23χρονη παράδοση στους αγώνες των δύο ομάδων στη Θεσσαλονίκη.

Εμείς θα προσθέσουμε μόνο δυο πράγματα:

Ο Μπλαχίν ήταν προπονητής του Ολυμπιακού όταν οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να σπάσουν τη δυσμενή παράδοση που είχαν στην Τούμπα, χάρη στην «ανιδιοτελή» βοήθεια -όπως εξάγεται από το παραπάνω ρεπορτάζ- του τερματοφύλακα Γκάμπριτς, κάτι που γνώριζε ο τότε προπονητής του θρήνου.

Μετά το «καθάρισμα» του νέου… ευεργέτη των αρουραίων, ο Μπλαχίν, που ρωτήθηκε ανεπισήμως γιατί το έκανε αυτό, φέρεται ότι έδωσε την απάντηση: «Γιατί ξέρω πολύ καλά πώς νικήσαμε τότε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και δεν θέλω τέτοιους τερματοφύλακες στην ομάδα μου».

Σκάνδαλο, είπατε; Δεν θέλουμε αφέλειες. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχε επέμβει ο αθλητικός δικαστής, θα είχε βουίξει ο αθλητικός -και όχι μόνο- Τύπος και θα είχαν κινητοποιηθεί οι αθλητικές αρχές, ενώ οι… αμερόληπτοι ιστορικοί (να σας θυμίσουμε τα ονοματάκια τους;) θα έγραφαν κατεβατά για τη νέα περίπτωση «λουλουδιών» (ή, μάλλον, τερματοφυλάκων), αρκεί στη θέση του Ολυμπιακού να βρισκόταν ο Παναθηναϊκός. Τότε όμως όλοι κατάπιαν τη γλώσσα τους και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να «σκεπάσουν» τις ερυθρόλευκες «βρομιές», σαν τη γάτα.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, οι αρουραίοι δεν είναι καν γάτες. ΕΙΝΑΙ ΚΟΤΕΣ! Και το απέδειξαν όταν κάθισαν υπάκουα να τους κάνει τη… δουλειά η ΑΕΚ.

Όλα ξεκίνησαν από το αβυσσαλέο μίσος και το απύθμενο κόμπλεξ που τους διακατέχει έναντι του απλησίαστου Παναθηναϊκού. Την τελευταία αγωνιστική εκείνης της περιόδου η ΑΕΚ βρισκόταν έναν βαθμό μπροστά από τον Παναθηναϊκό και αντιμετώπιζε τον θρήνο, ενώ οι πράσινοι είχαν εύκολο έργο με την Παναχαϊκή στο Φάληρο. Ήταν λοιπόν σαφές ότι, ακόμα και με ισοπαλία στη Φιλαδέλφεια, ο τίτλος θα κατέληγε στο φυσικό δικαιούχο του, τον Παναθηναϊκό, που είχε καλύτερα αποτελέσματα στους αγώνες του με την Ένωση.

Προσέξτε τώρα πώς έβγαλαν τα απωθημένα τους οι κότες που λένε με καμάρι ότι είναι Ολυμπιακοί -διοίκηση, παράγοντες, παίκτες, Τύπος, φίλαθλοι- ντροπιάζοντας για μια ακόμα φορά την ιστορία του συλλόγου τους. Για να μην πάρει τον τίτλο ο Παναθηναϊκός, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΚΑΘΙΣΟΥΝ ΣΑΝ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΚ! Το δήλωσαν, μάλιστα, επίσημα. Η διοίκηση, με ανακοίνωσή της λίγες ημέρες πριν από το ματς τόνιζε ότι δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα(!), οι ερυθρόλευκες εφημερίδες παρότρυναν τους αρουραίους να μην πάνε στο γήπεδο(!) και το μόνο που ακουγόταν στα στέκια των ερυθρολεύκων ήταν «θα δώσουμε το παιχνίδι στην ΑΕΚ για να μην πάρει τον τίτλο ο Παναθηναϊκός»(!)

Θαυμάστε τώρα νοοτροπία ανθρώπων που λένε ότι έχουν τον καλύτερο σύλλογο της χώρας. Θαυμάστε εμπάθεια -και θράσος συγχρόνως. Θαυμάστε κόμπλεξ και μικρότητα ψυχής. Θαυμάστε προδοσία του φιλάθλου πνεύματος από μικρόνοες και ασυνείδητους. Θαυμάστε την ξεφτίλα τους! (Οι μεγάλες ομάδες, φίλτατοι αρουραίοι, είναι πάνω από όλα μεγάλες στο ήθος και όχι στην ψευτομαγκιά). Και όλα αυτά ενώ ο μοναδικός Παναθηναϊκός είχε ήδη προσφέρει έναν τίτλο στις κότες του λιμανιού όταν, παίζοντας μόνο και μόνο για την ιστορία και το -πραγματικά μεγάλο- όνομά του, νίκησε τη Λάρισα που είχε ένα βαθμό παραπάνω από τους Πειραιώτες και φαινόταν σίγουρη πρωταθλήτρια).

Αλλά ποιος έχασε την τσίπα για να τη βρουν οι αρουραίοι;

Και πραγματικά, αυτό που διαλαλούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς να συγκινηθεί έστω και ένας αρμόδιος, το έκαναν πράξη στη συνάντηση με την ΑΕΚ. Εντελώς φυσικά, εντελώς απλά, εντελώς ξεδιάντροπα, ΞΕΒΡΑΚΩΘΗΚΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ 40.000 ΕΝΩΣΙΤΕΣ, που απόλαυσαν τον Δικέφαλο Αετό να κατασπαράζει (για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη, πιο βαριά έκφραση) μια ξεφτιλισμένη ενδεκάδα που έκανε ότι ήταν δυνατόν για να… διευκολύνει τον βιαστή της. (Άλλωστε δεν λένε ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να… χαλαρώσεις για να το… απολαύσεις;) Μέχρι και σε πέναλτι υπέπεσαν μερικά θρασύτατα ανθρωπάκια που θέλουν να λέγονται αθλητές, καταφέρνοντας να διαμορφώσουν το σκορ σε 2-0 στο τρίτο μόλις λεπτό του αγώνα. Τι κι αν κάποιοι Ενωσίτες, που είχαν αντιληφθεί τη συμπαιγνία και δεν ήθελαν τέτοιο τίτλο για την ομάδα τους, άρχισαν να φωνάζουν «Ανοίξτε τις πόρτες να φύγουνε οι κότες». Οι κομπλεξικοί λεμβούχοι δεν ένιωσαν ούτε τσίπα ούτε ντροπή.

Το ανοσιούργημα είχε συντελεστεί. Γράφτηκε όμως με τα μελανότερα χρώματα τόσο στην ιστορία ενός συλλόγου που από «μεγάλος» κατάντησε ελάχιστος όσο και στη συνείδηση όλων των Ελλήνων φιλάθλων που κρατούσαν αηδιασμένοι τη μύτη τους για να μη λιποθυμήσουν από τη δυσωδία.

Φυσικά, οι αθλητικές αρχές δεν αντιλήφθηκαν ούτε το παραμικρό. Ήταν, βλέπετε, απασχολημένες με τον τρόπο «τακτοποίησης» των χρεών των αιωνίως χρεωμένων αρουραίων.

Την υπόληψη του ελληνικού ποδοσφαίρου έσωσε τελικά, έστω και συμβολικά, ένας άνθρωπος με ολυμπιακά φρονήματα(!) -κάτι που τον τιμά αφάνταστα και τον τοποθετεί κοντά στον αξέχαστο Γιώργο Ανδριανόπουλο- ο μακαρίτης σήμερα δημοσιογράφος Χρήστος Ράπτης. Ας θυμούνται πάντα το όνομά του οι νεότεροι ανιστόρητοι δημοσιογράφοι και ιστορικοί της συμφοράς, που έχουν καβαλήσει το καλάμι και θεωρούν εαυτούς παντογνώστες ενώ δεν μπορούν να γράψουν δυο αράδες με σωστά ελληνικά. Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο που έγραψε λίγες ημέρες αργότερα στην εφημερίδα του, τον Ελεύθερο Τύπο, κατακεραύνωνε το ανοσιούργημα και ζητούσε από τον ΓΓ Αθλητισμού να ρίξει Ολυμπιακό και ΑΕΚ στη Β΄ Κατηγορία για συνετισμό όλων. Να τι σημαίνει θάρρος της γνώμης και παρρησία λόγου.

Την ίδια εβδομάδα, άλλη μια αμερόληπτη φωνή ακούστηκε από των στηλών της ίδιας εφημερίδας (8.6.93). Ήταν ένα άρθρο-καταπέλτης από τον Κ. Καίσαρη, που αποκάλυψε πολύ παραστατικά τον ωμό και απροκάλυπτο τρόπο με τον οποίο διέσυραν μερικοί όχι την ιστορία τους (δεν τους αξίζει αυτός ο χαρακτηρισμός), αλλά την υπόσταση ενός συλλόγου τον οποίο δημιούργησε το 1924 με τόσα όνειρα και ελπίδες ένας πραγματικός φίλαθλος, έντιμος και ευγενής, ο Γ. Ανδριανόπουλος. Αν ζούσε ο αείμνηστος «ποδάρας» και παρακολουθούσε εκείνο το ματς, είμαστε βέβαιοι ότι θα έριχνε πέντε «μούντζες» στους σημερινούς εκπροσώπους του και μετά θα έψαχνε μέρος να κρυφτεί για να μη βλέπει την ΑΕΚ να «ασελγεί» πάνω στα «πτώματα» των Καραπιάλη, Τσαλουχίδη, Καραταΐδη, Παχατουρίδη, Τσιαντάκη, Βαΐτση και μερικών ακόμα εκούσιων «νεκρών» μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Έτσι λιποθύμησε η Ελλάδα από τη μπόχα εκείνη την ημέρα. Οι μόνοι που δεν έπαθαν τίποτα ήταν οι… αμερόληπτοι ιστορικοί και «ψιθυριστές» που συνεχίζουν ξεδιάντροπα να ρίχνουν την ερυθρόλευκη λάσπη τους πάνω στον πράσινο αυτοκράτορα. Ήταν μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπόρεσαν να αντιληφθούν ξεκάθαρα οι Έλληνες φίλαθλοι με ποιον τρόπο στερούν ορισμένοι τους τίτλους από τον φυσικό δικαιούχο τους, τον ασυναγώνιστο Παναθηναϊκό.

Βέβαια, όλα αυτά έχουν τη ρίζα τους στο απύθμενο κόμπλεξ που διακατέχει διοίκηση, παίκτες και φιλάθλους του… ευγενούς ερυθρόδερμου συλλόγου. Ξέρουν όλοι καλά πως, ό,τι και να κάνουν, όσα ανέντιμα μέσα και αν χρησιμοποιήσουν, όσο και αν μοστράρονται για μεγάλη ομάδα (χα-χα-χα), δεν θα καταφέρουν ποτέ να φτάσουν το μεγαλείο του Παναθηναϊκού που αγωνίζεται μόνο για τη νίκη των χρωμάτων του και δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνουν οι άλλοι εκτός και κυρίως- εντός των αγωνιστικών χώρων.

Θυμίζουμε επίσης ότι το 2001 ο Παναθηναϊκός μπορούσε να καθίσει και να ηττηθεί από ένα φιλικό σωματείο, τον Εθνικό Αστέρα, ο οποίος χρειαζόταν τους τρεις βαθμούς για να σωθεί. Όμως ο μοναδικός ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ της Ελλάδας έπαιξε για την τιμή των χρωμάτων του, πέτυχε μια δύσκολη νίκη και καταδίκασε σε υποβιβασμό τον Εθνικό Αστέρα, σώζοντας έτσι μια κάθε άλλο παρά φιλική ομάδα, την δεμένη στο άρμα του Ολυμπιακού Παναχαϊκή.

Καταλάβατε τώρα, φίλτατες κότες, γιατί δεν πρόκειται να μας φτάσετε ποτέ; Μάλλον δύσκολο φαίνεται με τα μυαλά που κουβαλάτε!