“Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα.

Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το `χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που `δαν το κακό
και το `χουν στ’ όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο..”

Μάνος Ελευθερίου

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ για πολύ καιρό ζούσε μέσα στο ψέμα, σε ένα φαύλο κύκλο φρούδων υποσχέσεων και ελπίδων και μέσα σε μία προσπάθεια βιασμού κάθε ίχνους λογικής και πραγματικότητας. Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα που έκαναν έναν Σύλλογο, από πρωταγωνιστή κομπάρσο, να είναι βέβαιοι οι εμπνευστές και οι θιασώτες τους πως δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Η μοίρα κι ο καιρός το ‘χουν ορίσει και η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ θα βρει το δρόμο του μακριά από τις βδέλλες και τους καταστροφείς του παρελθόντος. Αυτός που έσπειρε δάκρυα και πόνο να είναι σίγουρος πως οι φύλακες έχουν γνώση και κάθε σχέδιο φανερό ή κρυφό θα πέσει στο κενό και θα μείνει στο χρονοντούλαπο των σκέψεων του. Τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ δεν πρόκειται να τον αφήσει ο κόσμος του και η ιστορία του, να πνιγεί σε έναν ωκεανό μετριότητας και ούτε να χαθεί μέσα σε έναν λαβύρινθο χωρίς διέξοδο. Ο Σύλλογος είναι υποχρεωμένος να πρωταγωνιστεί, να χαράζει πορεία, να δημιουργεί εξελίξεις και να είναι πρωτοπόρος σε κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο. Τα χρόνια τα χαμένα που έριξαν τον γίγαντα σε λήθαργο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Τα χρόνια:

1. Που ήθελαν να καθιερώσουν τη δεύτερη θέση ως ταβάνι
2. Που ήθελαν να χωρίσουν τον κόσμο σε παιδιά και αποπαίδια
3. Των φανταστικών εχθρών εντός του Συλλόγου
4. Της υποταγής του Συλλόγου από τους εμπνευστές της καταστροφής στους παραδοσιακούς εχθρούς του
5. Της μεγάλης κονόμας εκ των έσω και εξυπηρέτησης των ημετέρων
6. Του σανδαλοφόρου εκδότη-στρατηγού-αρχιπροπαγανδιστή και της παρέας του

…ο Σύλλογος έχασε. Έχασε πολλά. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα που κάποιες χιλιάδες τρελών και πιστών προσπαθούν τα σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται. Τα χρόνια αυτά λοιπόν είναι μία θλιβερή ανάμνηση αλλά και ένα σκληρό μάθημα και παράδειγμα για το μέλλον. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει. Μα κι αν ακόμα ξεχάσει, εδώ είμαστε εμείς…

…και τα λόγια:

1. Που έδιναν στον κόσμο ελπίδες για πενταετή πλάνα…
2. Των υποτακτικών και σφουγκοκωλάριων του μεγαλομετόχου ότι έπρεπε δηλαδή σώνει και καλά να βαφτιστεί ο κάθε Τόργκελε φονιάς και ο κάθε Άντριτς πολυεργαλείο
3. Πως ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ δε χρωστάει και είναι μαγαζί γωνία, χρειάστηκε κάποιοι να χώσουνε 80 εκ. Ευρώ (για το 35% της ΠΑΕ, όταν μετά από 3 χρόνια η ΠΑΕ αποτιμήθηκε 60 εκ.), έτσι ώστε να αποκαλυφθεί πως η ομάδα για χρόνια ολόκληρα αποτελούσε για την οικογένεια και τους χειροκροτητές της ένα μεγάλο πλυντήριο
4. Περί επενδύσεων… Έπρεπε να φτάσουμε στο 2013 για να μάθει ο κόσμος πως η ΠΑΕ ΠΑΟ δεν έχει στην ιδιοκτησία της ούτε ένα γραφείο…
5. Περί οράματος (μεγάααλου…). Έπρεπε να φτάσουμε στο 2013 για να καταλάβει ο κόσμος πως το μόνο όραμα που υπήρχε, ήταν η μπίζνα του Βοτανικού με το γνωστό επιχειρηματικό και mediaκό λόμπυ που κυβερνά αυτή τη χώρα (με μεγάλη επιτυχία…)
6. Που στιγμάτισαν, χλεύασαν και ισοπέδωσαν ανθρώπους που έβαλαν χρήματα στην ομάδα με σκοπό να τους απομακρύνουν έτσι ώστε ο μεγαλομέτοχος για άλλη μια φορά να αποφύγει τη σύγκριση, να τεθεί άμοιρος των μέχρι τότε ευθυνών, και να παπαγαλίζουν οι καημένοι “τι καλά που ήμασταν με βαρδινογιάννη”.
7. Που ακούσαμε τόσες φορές, όπου κι αν ακολουθήσαμε την ομάδα, πως είμαστε ανεπιθύμητοι…

Για όλα αυτά τα χρόνια και τα λόγια τα χαμένα αυτό που μπορεί να γραφτεί με σιγουριά είναι οτι ανεπιθύμητος είσαι ΕΣΥ οι πρακτικές σου, οι όψιμοι σύμμαχοι σου και η γνωστή αυλή με αρχικλόουν τον πρώην εκδότη νυν blogger με το λαδωμένο πουκάμισο. Το κείμενο αυτό κλείνει με μία στροφή από το τραγούδι παραπάνω:

“Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που `δαν το κακό”

Υγ. «Mπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα». Πολλές φορές η σιωπή είναι χρυσός λένε. Εμείς σωπαίνουμε μόνο όταν πρόκειται για το καλό του Συλλόγου. Μην το εκμεταλλεύεσαι.