Πιστοί στο ραντεβού τους κάθε χρόνο, στο πιο δημοφιλές καρναβάλι της χώρας το οποίο διαρκεί περίπου οκτώ μήνες και ονομάζεται «σουπερλιγκ», μόλις η ομάδα του δημοσίου (γνωστή και ως γαλάκτικος ή νέα μπαρτσελόνα) ξεβρακωθεί αγωνιστικά ξεκινάει η κορύφωση των κωμικών εκδηλώσεων με προέδρους, αντιπροέδρους, παραπροέδρους, δημοσιογράφους ή μη και διαφόρων άλλων γραφικών επιστημόνων και κερατάδων στα παράθυρα να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την ομάδα τους που αδικείται συστηματικά εδώ και κάποιες δεκαετίες. Και όλο αυτό το θέατρο αποτελεί ταυτόχρονα εύκολη τροφή για τα πρόβατα άλλα και πηγή γέλιου για όλους τους υπόλοιπους.

Και πώς να μην γελάς και να είσαι ευχαριστημένος όταν ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ αρνείται να χάσει; Όταν αρνείται να χάσει απέναντι σε «σουπερλιγκ», σε «κεδ» και σε ολόκληρο το ποδοσφαιρικό κατεστημένο των ποδοσφαιρικών δορυφόρων; Όταν αρνείται να χάσει απέναντι στην επιστημονική καραπαπαρολογία των δημοσιογράφων που βάπτιζαν τους «γελάκτικος» και έστελναν τον Σισέ για εντατικά μαθήματα στη σχολή βρύζα και που τελικά εξαργύρωσαν τους τόνους βλακείας που ξεστόμισαν με διοικητικές θέσεις; Όταν αρνείται να χάσει ακόμα και όταν της επιβάλλεται να παίξει ποδοσφαιρικό αγώνα σε μισό γήπεδο(!), επειδή στο άλλο μισό είχε βγάλει απαγορευτικό το τοπικό χιονοδρομικό κέντρο; Και πάνω από όλα όταν αρνείται να χάσει απέναντι στον μεθοδικό σχεδιασμό του μεγαλομετόχου του που παλεύει να οδηγήσει την ομάδα στην πτώχευση και την αγωνιστική απαξίωση;

Αυτή η χρονιά θα μείνει χαραγμένη σε όλους μας, επειδή είναι μία προσπάθεια δική μας και της ομάδας αποκλειστικά. Μίας ομάδας που είναι παρατημένη και ξεγραμμένη από όλους και πολεμάται καθημερινά και ενός κόσμου που στέκεται πεισματικά δίπλα σε αυτήν αψηφώντας κάθε εσωτερική και εξωτερική απειλή. Και αυτή η προσπάθεια που τους χαλάει τα σχέδια έχει αρχίσει να τους ενοχλεί αφάνταστα…

Ενοχλεί και πονάει πολλούς που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο πολυδιαφημισμένος περιοδέυων θίασος, με τους παίκτες «τάνκερ» και «παγοθραυστικά» και με την διοίκηση που «αγαπάει το ποδόσφαιρο» και «επενδύει στην Ελλάδα» πατώνει, και προκαλεί το γέλιο σε κάθε επαρχιακό γήπεδο της χώρας. Έχουν επιστρατεύσει κάθε μέσο εναντίον αυτής της προσπάθειας. Από παράγοντες «καρτούν», σε παράγοντες «δημοσιογράφους». Φυσικά, αφού δεν έχει σημασία τί πουλάς αλλά πώς το παρουσιάζεις, ποιός θα ήταν καλύτερος από έναν ευφάνταστο και ορκισμένο ψεύτη δημοσιογράφο;

Απορούμε, τί παραπάνω θα μπορούσε να πράξει εναντίον μας ο διαιτητάρχης; Έως και σεμινάριο διαιτησίας οργάνωσε στο οποίο δασκάλεψε τους συναδέλφους του να μην σφυρίζουν παραβάσεις εναντίον συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή, επειδή έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ξε… γυρίσματος των αντίπαλων αμυντικών! Μέχρι και τον σφαγέα επανέφερε στους πίνακες που εκτός της μνημειώδους διαιτησίας του στο δημόσιο στάδιο, είναι και υπόδικος για το κακούργημα της δωροδοκίας και δωροληψίας για αλλοίωση αγώνα αλλά και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα! Δεν έφθασαν αυτά και αντικαταστάθηκε από κάποιον άλλον, προφανώς με πιο φρέσκες και ριζοσπαστικές ιδέες. Εν μία νυκτί καρατομήθηκε και διορίστηκε άλλος στην θέση του. Και αυτός που τον διόρισε βγήκε δια μέσω του κερατούκλη στην τηλεόραση να δηλώσει ότι αναμένουμε να δούμε το έργο του.

Μίλησε κι αυτός και κουνήθηκε η γη, οργίστηκε ο βαγγέλας το επιβεβαίωσε και το πειρατικό. Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Κινδυνεύει η αξιοπιστία της χώρας και γιατί όχι και η ίδια η χώρα… Έγκλημα κατά της Ελλάδος είναι αυτό. Θρήνος στο συγκρότημα της Καλλιθέας. Με μια φωνή συντάχθηκαν με τον σάββα οι επαναλήπτες του. Μα είναι δυνατόν να στερείς από μία ομάδα την ισοπαλία που τόσο μόχθησε για αυτήν;

Δεν έχουν λόγια και οι διοικήσεις των σωματείων-δορυφόρων και βγαίνουν μετά από νίκη τους να δηλώσουν ότι το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν η ισοπαλία. Σε τέτοια επίπεδα γελοιότητας έχει φθάσει η ομάδα που εάν δεν είχε καθαρίσει το πρωτάθλημα της «σουπερλιγκ» από τον Οκτώβριο θα ήταν αποτυχία. Όλα αυτά είναι ασήμαντα και ανάξια σχολιασμού από τα μέσα προπαγάνδας, δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο και πρέπει να του καρφώσουμε στο μυαλό είναι ότι ο σάββας έχει δίκιο, ότι όταν χάνει το σωματείο που εδρεύει στην βουλή φταίει πάντοτε ο διαιτητής και ενίοτε και το χορτάρι ή οι γραμμές του γηπέδου, ότι ο πρόεδρας είναι εξοργισμένος και φυσικά ότι μπορεί να χάσαμε στα «χαρτιά» αλλά κερδίσαμε στις τελικές.

Καλό το παραμύθι, καλό το χάιδεμα στην αγέλη για να βελάζουν στο δημόσιο στάδιο, καλό το γλύψιμο στον πρόεδρα-«επενδυτή» μήπως και τσιμπήσουμε καμιά θεσούλα στην διοίκηση, αλλά πλέον η κατάσταση έχει σοβαρέψει επικίνδυνα και χρήζει παρέμβασης διακεκριμένου ψυχιάτρου ή έστω προληπτικός εγκλεισμός σε ίδρυμα για παρακολούθηση. Δεν γελάνε με αυτά τα πράγματα στην τρίτη ηλικία.

Αυτή η ομάδα τους χαλάει τα σχέδια. Μιά χαρά είχε βολευτεί η κατάσταση με την βροχή των εκατομμυρίων του champions league. Και τσιμπούσε ζεστό μετρητό ο κατά φαντασίαν «επενδυτής» και πτώχευε, καταστρεφόταν και βυθιζόταν η ομάδα του μεγαλομετόχου «εγγυητή»! Και φυσικά εύκολος στόχος θα γινόταν η διοίκηση της πολυμετοχικότητας και θριαμβευτές θα γινόντουσαν οι εντολοδόχοι του παρκαδόρου, οι τύποι που ζητούσαν από τον Ζεσουάλδο να φύγει «σαν κύριος» για να μας κουβαλήσουν κανέναν αγγελάρα, οι τύποι που παρουσίαζαν με φώτοσοπ τον τσάκα και τον πρίγκηπα από το Ζεφύρι.

Είναι γνωστό πλέον σε όλους ποιός περίμενε τις ήττες για να χαρεί και η ύπαρξή σας περιορίζεται σε 700 φύλλα και σε ανύπαρκτα σάιτ με μοναδικό χορηγό κάποια εταιρεία του ομίλου.

Όσο γελάμε με το σάββα, άλλο τόσο γελάμε και μαζί σας.

Υ.Γ.: Κάποια στιγμή θα αναφερθούμε και αναλυτικότερα στις βδέλλες που πίνουν το αίμα του συλλόγου. Όπως κάποιος πολύ σωστά έγραψε, γεμίσαμε «Παναθηναϊκούς-καρπούζια»… Πράσινους εξωτερικά και κόκκινους εσωτερικά…